Strona:PL Doyle, tł. Neufeldówna - Z przygód Sherlocka Holmesa.pdf/32

 Ściany były pokryte dębowemi boazeryami, poczerniałemi, stoczonemi przez robaki; staremi niewątpliwie, jak budowla sama. Holmes usunął jedno krzesło w kąt, usiadł i, milcząc; rozglądał się po wszystkich kątach i zakątkach pokoju, jakgdyby chciał wrazić w swą pamięć najdrobniejszy szczegół.
 — Dokąd prowadzi ten dzwonek? — spytał w końcu, wskazując sznurek, zawieszony w głowach łóżka; chwast od sznurka spadał na poduszkę.
 — Do pokoju służącej.
 — Ten sznurek wydaje się nowszy od reszty umeblowania.
 — Tak, zawieszony został przed dwoma laty mniej więcej.
 — Przypuszczam, że stało się to na żądanie siostry pani.
 — Nie, zdaje mi się, że nie używała go nigdy. Przyzwyczaiłyśmy się obchodzić bez sług.
 — A zbyteczne było zawieszać tu taki ładny sznurek od dzwonka. Teraz pozwoli pani, że zbadam podłogę?
 Rzucił się plackiem na ziemię i znów oglądał drobiazgowo przez lupę szpary w posadzce.
 Obejrzał nawet boazeryę na ścianach, poczem zbliżył się do łóżka, obejrzał je na wszystkie strony, niemniej i mur, przy którym stało.
 Wreszcie wziął sznurek od dzwonka i pociągnął.
 — A to co! fałszywy?
 — Jakto? Nie dzwoni!