Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/256

pełnie, wymagający porozumienia się osobistego i do tego w tajemnicy?
 — Nie rozumiem pana — odrzekł — proszę o wyjaśnienie bliższe.
 — Przybywam z prośbą o wypłatę długu, zaciągniętego przez pana przed siedmnastu laty.
 Gilbert zbladł.
 — Jeżeli zgłaszam się z moją pretensyą tak późno — mówił dalej vice-hrabia — to dla tego, iż niewiedziałem adresu pańskiego, gdyż w Paryżu przebywam dopiero od kilku dni.
 — Zaszło zapewne jakieś nieporozumienie, być może wskutek podobieństwa nazwiska — rzekł Gilbert. — To rzecz niemożliwa, abym był pańskim dłużnikiem.
 — Być może, ale nie sądzę. Zresztą łatwo będzie przekonać się, jeżeli pan pozwoli postawić sobie kilka pytań.
 — Owszem, gotów jestem odpowiedzieć.
 — Wszak jesteś pan żonatym?
 — Rzeczywiście.
 — Żona pańska z domu hrabianka d‘Areynes.
 — Prawda.
 — Bratanica hr. Emanuela d’Areynes?
 — Tak.
 — Już nieżyjącego?
 — Tak, od lat siedmnastu.
 — Żona pańska ze śmiercią swego stryja została użytkowniczką pozostałego po nim majątku?
 — Prawda.
 — Ma pan dowód, że nie mylę się. Więc nie kto inny, lecz pan podpisał weksle, o których spłatę przybyłem prosić.
 Gilbert, choć nie rozumiał jeszcze tej dziwnej zagadki, jednak zaniemiał z przestrachu.