kach; ale za to tam bywają one zwykle oceniane w sposób mniej więcej właściwy. Tylko dzięki dobroczynnemu wpływowi fałszywej fasji zwyczajowej może uchodzić za czyn nieomal że obywatelski to, co przez normalną etykę uważane bywa za szpetne i plugawe.
Fałszywa fasja jest właśnie ową kropką nad i, jest owym pożądanym momentem decydującym, zamieniającym luźną grupę rozmaitych objawów fałszu i obłudy na całkiem stylowy, estetycznie skończony obraz. Z tej niezaprzeczonej stylowości prawdziwy „patryjota“ galicyjski może być istotnie dumnym. Jest ona bardzo do twarzy rozestetyzowanym królewiętom i hidalgom, gwoli chwale wieków minionych zbierającym składki na rozmaite przedmioty zbytku. Mniej za to jakoś słychać o składkach na podniesienie np. zdrowotności lub moralności społeczeństwa.
Pocieszmy się jednak tem, że autorowie głośnych w ostatnich czasach „sprzeniewierzeń“ należeli także do rzędu estetyków i wielbicieli sztuki.
∗ ∗
∗ |
Już to w Galicji nie można się uskarżać na to, że się żyje „bez dogmatu“. „Dogmatów“ autonomicznych, na szczęście, nie brak.
Na polu gospodarstwa społecznego cieszy się w pewnych sferach wielkiem uznaniem dogmat propinacji. Obok niego powszechne uznanie ma dogmat fałszywej fasji. Nareszcie gwiazdą przewodnią na polu polityki jest dogmat bezwzględnego oportunizmu, streszczający się w szczytnym aforyzmie: „Die Polen sind für jede Majorität zu haben“ [1]).
- ↑ Polaków można zyskać dla wszelkiej większości.
