można podejrzywać szczerość i trwałość rozmaitych objawów, roztrąbywanych stugębną famą na wsze strony świata. Owe rzekome „sympatje słowiańskie“ to tylko zwykła blague de la rue [1], wyzyskiwana zręcznie nie tyle w celach partyjnych, ile raczej w celach osobistych, — i to nawet pomimo sentymentalnych wywodów „Słowian“ od „słowa, które było na początku“.
∗ ∗
∗ |
Że starsze pokolenie, wykarmione i przesiąknięte fałszywą fasją, składa hołdy dobrowolne lub mimowolne falsyfikatorom i zatruwaczom tak zwanej „opinji publicznej“, to jest rzeczą całkiem zrozumiałą. Za to mniej już pocieszającym, chociaż wysoce znamiennym, jest zanik zmysłu moralnego u P. T. „dziarskiej i sympatycznej młodzieży“, broniącej okopów.... św. Anny przed urojonem niebezpieczeństwem ze strony złowrogich zastępów nowoczesnego Pankracego. Niby urywek z „Nieboskiej Komedji“! Tylko że andere Zeiten — andere Vögel, avdere Vögel — andere Lieder [2]. W dzisiejszej trawestacji „Nieboskiej Komedji“ „chór lokajów“ nie stoi już po stronie Pankracego, i bez wątpienia bardziej się to zgadza z psychologją społeczną.
Kształćcie się, moi panowie, na przyszłych członków komitetu du salut public, wprawiajcie się do przyszłej działalności dobrowolnie inkwizytorskiej i terorystycznej, — wszystko jedno, czy to w kierunku „zachowawczym“, czy też w kierunku „przewrotowym“, czy to w kierunku wyprawiania obrzydliwych burd w parlamencie, czy też w kierunku wprowadzania do niego policji, — wyrzucajcie z wa-
