Strona:PL Boy - Antologia literatury francuskiej.djvu/345

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

innym oczom, zniesławiłyby mnie i zgubiły na zawsze! jeżeli to jest wyraz tego co o mnie myślisz i co dla mnie czujesz, bądź przynajmniej pewny, że nie będę na tyle podłą, aby się usprawiedliwiać i błagać łaski; gdybyś nawet miał myśleć, że wymierzyłeś mi jedynie sprawiedliwość, wolę raczej zostawić panu to mniemanie, niż wdawać się w wyjaśnienia. Zatem, rzecz postanowiona; bądź ze mną takim jak możesz, jak zechcesz; co do mnie, na przyszłość, jeżeli jest jaka przyszłość dla mnie, będę taką, jaką powinnam była zawsze być, i, gdybyś nie zostawił wyrzutów w mej duszy, miałabym nadzieję rychło pana zapomnieć. Czuję to, rany miłości własnej oziębiają duszę. Nie byłam przyzwyczajona do takiego obejścia, do takiego połączenia okrucieństwa z lekceważeniem; prawda też, iż nie byłam występną: przypomnienie to sprawia, iż wydaje mi się pan mniej winny, ale nie zyskujesz tem samem na szlachetności.



LIST LX.
Poniedziałek, 3 października 1774.

Miły mój, jakże mi strasznie na duszy! Nie mam już słów, jeno krzyki; czytałam, odczytałam raz jeszcze, przeczytam sto razy twój list. Drogi mój, ileż dobrego i złego razem! Jaka rozkosz zmieszana z najokrutniejszą goryczą! Ten list spotęgował, zdwoił wszystkie wzruszenia mego serca. Nie mogę się już uspokoić; kolejno upoiłeś i rozdarłeś mą duszę. Nigdy nie wydałeś mi się bardziej luby, bardziej godny kochania, i nigdy wspomnienie pana de Mora nie rozdarło mnie głębszą, ostrzejszą, bardziej gorzką boleścią. Byłam wpół żywa; czułam ucisk koło serca, obłęd chwytał się mnie ostatniej nocy; tak gwałtowne wstrząśnienia muszą mnie unicestwić lub przywieść do szaleństwa. Och! nie lękam się ani jednego ani drugiego; gdybym cię mniej kochała,