Strona:PL Bolesław Prus - Placówka.djvu/077

i wiśniowy stół, nakryli go obrusem, położyli talerze, blaszane łyżki, osełkę masła, bułkę sitnego chleba i cały ser z kminkiem. Na progu chaty stała w pogotowiu dzieża zsiadłego mleka, a o kilkanaście kroków z boku trzy kury, z gromadą kurcząt, dziobały kaszę, krzycząc i rozpychając się.
 Panowie spojrzeli po sobie zdziwieni.
 — No, no — szepnął młodszy — szlachcic lepiejby nas nie przyjął.
 Siedli przy stole, zjedli pół dzieżki mleka, pochwalili ser i masło, wreszcie starszy zapytał Ślimakowej, co się należy?
 — Niech panom będzie na zdrowie — odpowiedziała kobieta.
 Zdziwili się jeszcze więcej.
 — Darmo przecie objadać was nie możemy — rzekł starszy pan.
 — My nie weźmiemy pieniędzy za gościnność. Wreszcie mój chłopiec tyle u państwa zarobił, jakby za cały dzień żniwa.
 — A co?... — szepnął młodszy pan do starszego. — Tacy są polscy chłopi!...
 Wydawali się obaj bardzo zadowolonymi, a starszy pan odezwał się do Ślimaka:
 — Za takie przyjęcie wybudujemy wam tu niedaleko, stację.
 Ślimak ukłonił się.
 — Kiej nie wiem, jaśnie panie, naco to jest i co panowie chcą u nas zrobić?
 — Przeprowadzimy wam tędy kolej żelazną.
 — Drogę żelazną — powtórzył młodszy pan.
 Ślimak pokręcił głową.
 — Kto u nas będzie jeździł po takiej?... Najtwardszy koń zdarłby kopyta!
 — To też wozów nie będą ciągnąć konie, tylko lokomotywa.
 Chłop podrapał się w głowę.