Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/232

plam ze swego surduta. Popatrzyliśmy sobie — mówię w oczy. Magenta... Rok 1859-ty... Eh! Boże miłosierny...
 — Powiedz pan — rzekłem — jakto was przyjmowali włosi, w wigilią bitwy pod Magentą?
 Ubogi eks obywatel siadł na wydartym fotelu i mówił:
 — W r. 1859-tym, panie Rzecki... Zdaje mi się, że mam honor...
 — Tak, panie, jestem Rzecki, porucznik, panie, węgierskiej piechoty, panie...
 Znowu popatrzyliśmy sobie w oczy. Eh! Boże miłosierny...
 — Mów pan dalej, panie szlachcicu — rzekłem, ściskając go za rękę.
 — W r. 1859-tym — prawił eks-obywatel — byłem o dziewiętnaście lat młodszy, niż dziś i miałem z dziesięć tysięcy rubli rocznie... Na owe czasy! panie Rzecki... Coprawda, brało się nietylko procent, ale i coś z kapitału. Więc, jak przyszło uwłaszczenie...
 — No — rzekłem — chłopi są także ludźmi, panie...
 — Wirski — wtrącił rządca.
 — Panie Wirski — rzekłem — chłopi...
 — Wszystko mi jedno — przerwał — czem są chłopi. Dość, że w r. 1859-tym, miałem z dziesięć tysięcy rubli dochodu (łącznie z pożyczkami) i byłem we Włoszech. Ciekawy byłem, jak wygląda