Nasza religja, która jest nawskroś boska.
Kazuista, zwierciadło.
Jesteśmy...
Jeżeli to uznajecie, to dobry znak.
To szczególna rzecz, że niema sposobu wlania w nich pojęcia o religji.
Bóg ukrzyżowany.
Rozpowszechniając tę sprawę, aby mówić o formularzu, ukarali sami siebie.
Ale co za przewrót! Dzieci miłują zepsucie, którego się chwytają. Wrogowie ich brzydzą się niemi.
Dla mnóstwa kazuistów, nie tylko nie jest to przedmiotem oskarżeń przeciw Kościołowi, ale, przeciwnie, przedmiotem utyskiwań Kościoła.
I abyśmy nie byli podejrzani jak żydzi, którzy przynoszą książki nie podejrzane poganom, przynoszą nam swoje Konstytucje.
Wenecja. Jaką korzyść dobędziecie z tego, jeśli nie z potrzeby książąt i obrzydzenia ludów do nich...?[1] Gdyby was prosili, i gdyby aby to uzyskać, błagali o pomoc książąt chrześcijańskich, moglibyście zrobić użytek z tych starań. Ale że, przez sto pięćdziesiąt lat, wszyscy książęta starali się daremnie o to, i że trzeba było tak naglącej potrzeby aby to uzyskać...![2]
Jeden kaptur uzbraja dwadzieścia pięć tysięcy mnichów.
„Czy masz pan należyte pojęcie o naszem Towarzystwie?”
Kościół trwał tak długo bez tych pytań. Inni zadają je, ale nie tak samo.
Jakie porównanie, myślicie, może istnieć między dwudziestoma tysiącami rozdzielonych a dwunastu miljonami zespo-
