właśnie on, a w tem była cała kwestja. Te ustępy służą tedy jedynie do wykazania, iż coś nie jest w sprzecznosci z Pismem, i że niema w tem przeciwności, ale nie iżby była zgodna. Owoż to wykluczenie przeciwności wystarczy, przy cudach.
Istnieje wzajemna powinność między Bogiem a ludźmi, aby czynić i aby dawać. Venite: Quid debui?[1] „Oskarż mnie”, powiada Bóg u Izajasza (I, 18).
Bóg powinien spełnić swoje obietnice, etc.
Ludzie powinni są Bogu to, aby przyjąć religję, którą im zsyła. Bóg powinien jest ludziom, aby ich w błąd nie wprowadzać. Owo, byliby wprowadzeni w błąd, gdyby cudotwórcy głosili naukę, któraby nie była jawnie fałszywa w świetle zdrowego rozumu, i gdyby większy cudotwórca nie uprzedził ich już aby im nie uwierzyli.
Tak więc, gdyby był rozdział w Kościele, i gdyby arjanie, naprzykład, którzy głosili iż wspierają się na Piśmie jak i katolicy, czynili cuda, nie zaś katolicy, byłoby to wprowadzeniem w błąd.
Tak bowiem, jak człowiek, który nam oznajmia tajemnice Boga, nie jest godzien wiary mocą własnej powagi i dlatego niedowiarki weń wątpią, tak znowuż gdy zjawi się człowiek, który, na znak porozumienia swego z Bogiem, wskrzesza umarłe, przepowiada przyszłość, przenosi morza, leczy chorych, niemasz bezbożnika, któryby się nie poddał, a niedowiarstwo faraona i faryzeuszów jest objawem nadprzyrodzonej zatwardziałości.
Kiedy się tedy widzi, wraz z jednej strony, i cudy i niepodejrzaną naukę, niemasz trudności. Ale, kiedy się widzi cudy i podejrzaną naukę z jednej strony, wówczas trzeba zbadać co jaśniejsze[2]. Chrystus był podejrzany.[3]
Barjezus oślepiony:[4] siła Boga przemaga siłę jego nieprzyjaciół.
