jezus[1]; apostołowie, egzorcyści[2]; chrześcijanie i niewierni; katolicy i heretycy; Eljasz i Enoch, Antychryst[3].
Zawsze prawda przeważa cudami. Dwa krzyże[4].
Chrystus powiada, że Pismo świadczy o nim[5], ale nie pokazuje w czem.
Nawet proroctwa nie mogły dowieść Chrystusa za życia; tak więc, nie byłby winnym ten, który nie uwierzył weń przed jego śmiercią, gdyby cudy nie wystarczyły bez nauki. Owóż, ci którzy nie uwierzyli weń, jeszcze za jego życia, byli grzesznikami, jak to powiada on sam, i bez usprawiedliwienia. Musieli tedy mieć naoczny dowód któremu się oparli. Otóż nie mieli naszego[6], ale tylko cudy; wystarczają zatem, kiedy nauka nie jest im sprzeczna, i powinno się w nie wierzyć.
Jan, VII, 40. Spór między żydami, jak pomiędzy chrześcijanami dzisiaj[7]. Jedni wierzyli w Chrystusa, drudzy nie wierzyli, z przyczyny proroctw, które powiadały że miał się urodzić w Betleem. Powinni byli lepiej baczyć, czy nie pochodzi stamtąd, cudy jego bowiem były przekonywające; powinni byli dobrze upewnić się co do tych rzekomych sprzeczności nauki jego z Pismem; te ciemności nie usprawiedliwiały ich, jeno zaślepiały. Tak ci, który wzdragają się dziś wierzyć w cudy dla rzekomej urojonej sprzeczności, nie mają usprawiedliwienia.
Lud wierzył weń dla jego cudów; faryzeusze mówili mu: „Ten lud jest przeklęty, nie zna bowiem zakonu; ale czy jest jaki książę albo faryzeusz któryby weń uwierzył? wiemy bowiem, że żaden prorok nie rodzi się z Galilei”. Nikodem odpowiedział: „Czyż nasze prawo sądzi człowieka zanim go wysłucha?”
Proroctwa były dwuznaczne; już nie są.
- ↑ Act. Apost. XIII, 11.
- ↑ Act. Apost. XIX, 16
- ↑ Apokalipsa św. Jana, XI, 3.
- ↑ Krzyż Chrystusa i dwóch łotrów (fragm. 841).
- ↑ Joan. VI, 39.
- ↑ Naszego dowodu, to znaczy znajomości nauki chrześcijańskiej.
- ↑ W całym tym rozdziale znajdują się aluzje do cudu który zdarzył się w Port-Royal i który stał się powodem gwałtownych sporów.
