królewskości, która była wśród nich tak długo później, ani tej najwyższej rady siedmdziesięciu sędziów, nazwanej sanhedrynem, która, ustanowiona przez Mojżesza, trwała aż do czasu Jezusa Chrystusa. Wszystkie te rzeczy były równie oddalone od ich stanu obecnego, jak wówczas, kiedy Jakób, umierając i błogosławiąc swoich dwanaścioro dzieci, oznajmia im, iż będą posiadaczami rozległej ziemi, i przepowiada szczególnie rodzinie Judy, że królowie, którzy będą władali nimi kiedyś, będą z jego pokolenia, i że wszyscy bracia będą jemu poddani; nawet Mesjasz, mający być oczekiwaniem narodów, urodzi się z niego, i królestwo nie będzie odjęte Judzie, ani też władza i prawodawstwo jego następcom, póki ów oczekiwany Mesjasz nie zjawi się w jego rodzinie.
Tenże Jakób, rozrządzając ową przyszłą ziemią jak gdyby był jej panem, dał większą część Józefowi niż innym: „Daję, ci, mówił, o cząstkę więcej niż braciom.”[1] I, błogosławiąc jego dwóch synów, których Józef mu przywiódł, starszego, Manassego, po prawicy, i młodszego Efraima po lewicy, zakłada ręce na krzyż, i, kładąc prawą na głowie Efraima, a lewą na głowie Manassego, błogosławi ich w ten sposób. A kiedy Józef zwraca mu uwagę iż daje pierwszeństwo młodszemu, odpowiada ze wspaniałą stanowczością: „Wiem o tem, synu, wiem o tem; ale też Efraim inaczej rozrośnie się niż Manasse.”[2] Co, w istocie, sprawdziło się w przyszłości wiernie; i rozmnożył się sam prawie równie obficie co całe dwa plemiona składające całe królestwo, tak iż zwyczajnie nazywano je poprostu imieniem Efraima.
Tenże Józef, umierając, zaleca dzieciom aby unieśli jego kości kiedy będą szli do tej ziemi, w której znaleźli się dopiero w dwieście lat później.
Mojżesz, który spisał wszystkie te rzeczy tak długo przed ich spełnieniem, sam wydzielił każdej rodzinie cząstkę tej ziemi, nim jeszcze wszedł do niej, jak gdyby był jej panem; i oznajmia wkońcu, że Bóg ma powołać z ich narodu
