Izaj., LI: Morze Czerwone, obraz odkupienia. Ut sciatis quod filius hominis habet potestatem remittendi peccata, tibi dico: Surge[1]. Bóg, chcąc objawić, iż może utworzyć naród święty świętością niewidzialną i napełnić go wiekuistą chwałą, uczynił rzeczy widzialne. Jako natura jest obrazem łaski, uczynił w dobrach natury to co miał uczynić w dobrach łaski, iżby osądzono z tego, że może czynić rzeczy niewidzialne, skoro czyni widzialne.
Ocalił tedy ten naród od potopu, dał mu się narodzić z Abrahama, odkupił go z pośród nieprzyjaciół i pomieścił go w spokoju.
Celem Boga nie było ocalić z potopu i dać się narodzić całemu ludowi z Abrahama, poto jedynie aby go zawieść do ziemi żyznej.
A nawet łaska jest jeno obrazem chwały, nie jest bowiem ostatecznym celem. Była wyobrażona przez prawo, i sama wyobraża chwałę, ale jest jej obrazem, i jej zasadą lub przyczyną.
Pospolite życie ludzi podobne jest do życia świętych. Wszyscy szukają swego zadowolenia, i różnią się tylko w przedmiocie, w którym je mieszczą; nazywają swymi wrogami tych, którzy im w tem przeszkadzają, etc. Bóg okazał tedy swoją moc dania rzeczy niewidzialnych, okazując tę, jaką ma nad widzialnemi.
Znaki. — Bóg, chcąc utworzyć sobie naród święty, któryby oddzielił od wszystkich innych ludów, któryby oswobodził od jego nieprzyjaciół, któryby pomieścił w miejscu spoczynku, przyrzekł to uczynić, i przepowiedział przez proroki czas i sposób swego przybycia. Tymczasem, aby skrzepić nadzieję swoich wybranych, dał im, we wszystkich czasach, oglądać obraz tego, nie zostawiając ich nigdy bez znaków
- ↑ Marc., II, 10: „Iżbyście wiedzieli, że Syn człowieczy ma władzę odpuszczenia grzechów, powiadam tobie: wstań“.
