wszystkich, jesteśmy niezrozumiali dla samych siebie. Węzeł naszej natury czerpie swoje skręty i zwoje w tej otchłani; tak iż człowiek bardziej jest niepojęty bez tej tajemnicy, niż ta tajemnica jest niepojęta dla człowieka.
Z czego okazuje się, iż Bóg, pragnąc uczynić trudność naszej istoty niezrozumiałą dla nas samych, ukrył jej węzeł tak wysoko, lub, aby rzec lepiej, tak nisko, iż byliśmy zgoła niezdolni doń dotrzeć; tak iż nie przez pyszne miotanie się naszego rozumu, ale przez proste poddanie rozumu możemy prawdziwie się poznać.
Te podstawy, silnie umocowane na niewzruszonej powadze religji, dają nam poznać, iż są dwie prawdy wiary jednako stałe; jedna iż człowiek, w stanie stworzenia lub w stanie łaski, wzniósł się ponad całą naturę, uczynił się jakoby podobnym Bogu, i uczestnikiem jego bóstwa; druga iż, w stanie skażenia i grzechu, osunął się z tego stanu i stał się podobny bydlętom.
Te dwa twierdzenia są jednako silne i pewne. Pismo św. głosi je wyraźnie, kiedy powiada w którychś miejscach: Deliciae meae esse cum filiis hominum.[1] Effundam spiritum meum super omnem carnem.[2] Dii estis,[3] etc., w innych zaś powiada: Omnis caro foenum.[4] Homo assimilatus est jumentis insipientibus, et similis factus est illis.[5] Dixi in corde meo de filiis hominum, Eccl. III.[6]
Przez co okazuje się jasno, iż człowiek, mocą łaski, stał się jakoby podobny Bogu i uczestniczący w jego boskości, i że, bez łaski, jest jakoby podobny do tępych bydląt.
Bez tych boskich wiadomości, co mogli uczynić ludzie, jeśli nie albo wznieść się w wewnętrznem poczuciu które im
- ↑ Prov., VIII, 30. „Rozkoszą moją jest być z synami ludzi.“
- ↑ Joel, II, 28. „Wyleję ducha mego na wszelkie ciało.“
- ↑ Psalm LXXXI, 6. „Jesteście bogami,“
- ↑ Izai XL, 6. „Wszelkie ciało jest jak siano.“
- ↑ Psalm XLVIII, 13. „Człowiek przyrównany jest bezrozumnemu bydłu i stał się mu podobny.“
- ↑ Werset 18. „Rzekłem w sercu mem o synach ludzkich.“
