wnikających w pory, dotyka innych nerwów, ale zawszeć rzecz sprowadza się do dotknięcia nerwów.
Pamięć jest konieczną dla wszystkich działań rozumu.
Przypadek nasuwa myśli i przypadek je płoszy; niema sztuki zachowania ich ani nabywania.
Chciałem zapisać myśl, która mi uleciała: piszę, zamiast tego, to, że mi uleciała.
Kiedy byłem mały, chowałem książkę; ponieważ zaś zdarzało mi się niekiedy.....[1] kiedym myślał, że ją schowałem, obawiałem się...
Kiedy notuję moją myśl, umyka mi ona niekiedy; ale to mi przypomina moją słabość, o której zapominam co chwilę: to poucza mnie tyleż co zagubiona myśl, dążę bowiem jedynie do poznania mej nicości.
Pyrrhonizm.[2] — Spiszę tutaj moje myśli bez porządku, ale być może ten zamęt nie jest bez planu: jest to prawdziwy porządek, który zawsze będzie cechował mój przedmiot samymże nieporządkiem. Za wiele zaszczytu uczyniłbym memu przedmiotowi, gdybym go traktował z porządkiem, skoro pragnę wykazać, że jest do tego niezdatny.
Najbardziej zdumiewa mnie, gdy widzę, iż cały świat nie jest zdumiony swoją słabością. Wszystko odbywa się poważnie: każdy idzie za swoją koleją, nie dlatego iż w istocie dobrze jest iść za nią, skoro taki obyczaj, ale jak gdyby każdy wiedział pewnie, gdzie jest rozum i sprawiedliwość. Doznajemy zawodu co chwila; i, przez zabawną pokorę, mniemamy że to nasza wina, a nie wina sztuki,[3] której posiada-
