Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/138

 Odwróciła się odeń w milczeniu. Przystąpił, otoczył ją ramieniem i prosił szeptem:
 — Powiedz! —
 — Spaliłam ją!
 Pochwycił ją szybko, obrócił jej twarz ku sobie, ale, widząc, że się zaraz rozpłacze, puścił ją.
 — To dziwne, — pomyślał — że jej tak łzy na zawołanie przychodzą!
 Stali chwilę obok siebie. Nagle spytała Synnöwe:
 — Czemu napisałeś tę kartkę?
 — Ingrid ci mówiła! — odparł.
 — To było z twej strony okrucieństwo!
 — Ojciec kazał.
 — Mimo to...
 — Myślał, że zostanę kaleką na całe życie. Odtąd, powiedział, ja będę na ciebie pracował!
 Ingrid ukazała się w dali. Zaczęli tedy znowu iść.
 — Nigdy cię bardziej nie kochałem, jak wówczas, gdym cię uważał za straconą!
 — Najlepiej się człowiek poznaje, kiedy jest sam! — odparła.
 — Tak! Wówczas poznajemy, kto ma nad nami największą władzę! — powiedział poważnie, głośno i kroczył śmiało obok niej.
 Już nie zbierała jagód.
 — Może chcesz jagód? — spytała, podając mu dłoń.
 Chwycił te dłoń, pełną jagód i powiedział drżącym głosem