Strona:PL Balzac - Kawalerskie gospodarstwo.pdf/33

 — No, mały, trzymaj się, rzekli drudzy. Ano cóż, trzeba cierpieć, gdy się chce być artystą.
 Józef, w dobrej wierze trzynastoletniego dzieciaka, stał nieruchomo przez jakie pięć minut, uczniowie zaś przyglądali mu się z powagą.
 — Oho, już opuszczasz, rzekł jeden.
 — Ech, trzymajże się, do kaduka! wołał drugi. Cesarz Napoleon, jak go tu widzisz, wytrzymał miesiąc w ten sposób, dodał uczeń, wskazując posąg Chaudeta.
 Cesarz, wyprostowany, trzymał berło: w r. 1814, strącono tę statuę z kolumny, którą wieńczyła tak dobrze. Po dziesięciu minutach, pot perlił się na czole Józefa. W tej chwili, łysy, blady i chorowity człowiek wszedł do sali. Pełna najgłębszego uszanowania cisza zapanowała w pracowni.
 — I cóż, chłopaki, co wy tu robicie? rzekł, spoglądając na męczennika sztuki.
 — Pozuje nam trochę ten malec, rzekł najstarszy, który ustawił Józefa.
 — Nie wstyd wam dręczyć w ten sposób biedne dziecko? rzekł Chaudet, opuszczając Józefowi ręce. Odkąd jesteś tutaj? spytał Józefa, klepiąc go przyjacielsko po twarzy.
 — Od kwadransa.
 — Cóż cię sprowadza?
 — Chciałbym być artystą.
 — Skądże się tu wziąłeś? skąd przychodzisz?
 — Od mamy.
 — Oho! mama! krzyknęli uczniowie.
 — Cicho tam w kartonach! krzyknął Chaudet. — Co robi twoja mama?
 — To pani Bridau. Mój tatuś, który umarł, był przyjacielem cesarza. Toteż, jeżeli pan zechce nauczyć mnie rysować, cesarz zapłaci ile pan zażąda.
 — Ojciec był szefem sekcji w ministerjam spraw wewnętrz-