Strona:PL Balzac-Jaszczur.djvu/171

 — Odmówi pan? rzekła zmnienionym głosem.
 Nasze dwie dumy zrozumiały się: Paulina cierpiała w swojem ubóstwie i wyrzucała mi mą hardość. Wzruszyłem się. Ta śmietanka, to było może jej jutrzejsze śniadanie; mimo to przyjąłem. Biedna dziewczyna siliła się ukryć radość, która iskrzyła się w jej oczach.
 — Potrzebowałem tego, rzekłem siadając. (Wyraz troski przesunął się po jej czole.) Czy pamiętasz Paulino, ten ustęp, gdzie Bossuet maluje nam Boga, nagradzającego szklankę wody hojniej niż wygraną bitwę?
 — Tak, odparła.
 I łono jej biło jak pierś młodej ptaszyny w dłoni dziecka.
 — A więc, ponieważ rozstaniemy się niebawem, dodałem niepewnym głosem, pozwól mi wyrazić moją wdzięczność za dobroć jakąście mi obie z matką okazywały.
 — Och, nie rachujmy się, odparła ze śmiechem.
 Śmiech jej krył wzruszenie, które mi sprawiło ból.
 — Mój fortepian, ciągnąłem, jakby nie słysząc jej słów, to jeden z najlepszych instrumentów Erarda, przyjm go. Weź go bez skrupułów, nie mógłbym go doprawdy zabrać w podróż w którą się wybieram.
 Oświecone może akcentem melancholji z jakim wymówiłem te słowa, Paulina i jej matka zrozumiały mnie widocznie; spoglądały na mnie z ciekawością i grozą. Przywiązanie, którego szukałem w zimnych