Strona:PL Ave Maria 023.jpg

 Upłynęło lat trzydzieści.
 Do celi opata zapukał ojciec Remigjusz.
 — Wejść proszę! — odpowiedziano z wnętrza.
 — Przychodzę po rozkazy waszej przewielebności.
 — W jakim względzie?
 — Ten człek niespełna rozumu, co tu osadzon był za karę przed niepamiętnemi laty, umarł dziś w nocy.
 — Umarł? Nagle? Bez sakramentów?
 — Owszem; długo i ciężko chorował; zda się jakieś przeziębienie, a może co inszego, niewiadomo. Nie skarżył się, ojca medyka nie wzywał; ino się spraszał na migi, że siły nie ma do roboty, więc go ojciec Hilary zwolnił.
 — Jakto na migi?
 — Zda mi się, wspomniałem raz waszej przewielebności, że człek ów, obłąkany zapewne, nijak nie umiał się z braćmi porozumiewać; ino dwa słowa całe wyraźnie wymawiał.
 — Prawda, prawda, przypominam sobie; Ave Maria; czy tak?
 — Właśnie. Otóż wczoraj, gdy mu przyniesiono jadło, dał znak, że spowiednika żąda. Niech wasza przewielebność raczy być spokojnym, Ojciec Bernard zaopatrzył go sakramentami. Głównie teraz chodzi o to, co uczynić z ciałem? Toć grzesznika, wyrzuconego ze społeczności ludzkiej, którego ino z chrześcijańskiej pokory cierpieliśmy wśród siebie, niepodobna chować w podziemiach kościelnych, gdzie tylu najdostojniejszych ojców spoczywa, a nawet trzech biskupów...
 — Słusznie, słusznie; wszak powiadają ludzie, że to był przestępca wielki, zbrodzień bezecny... Niech mu Bóg w swem miłosierdziu przebaczy! Krótkie modlitwy odmówić i pogrzebać w ogrodzie.
 — Wola wasza jest świętą, ale...
 — Tam daleko, daleko, pod samym murem. Nikomu nie będzie wadził.
 I pochowano Bezimiennego pod murem.