Strona:PL Arystoteles - Konstytucya Ateńska Arystotelesa.pdf/20

 XVII. Pejzystratos doszedł bardzo podeszłego wieku na swojem stanowisku a zachorowawszy śmiertelnie umarł za czasów archonta Filoneosa. W tym też roku ubiegło trzydzieści trzy lat od czasu, kiedy poraz pierwszy osiągnął był nieograniczoną władzę w kraju. Dziewiętnaście jednak tylko lat z tego przeciągu czasu przepędził Pejzystratos u steru władzy. Resztę czasu bowiem spędził na wygnaniu. Dlatego też wierutne bajki głoszą ci pisarze, którzy powiadają, że Pejzystratos był ulubieńcem Solona i że hetmanił we wojnie, toczonej z Megarą o zdobycie Salaminy. Nie można zresztą tego przyjąć za prawdę już z powodu samej niezgodności w rachubie czasu, zwłaszcza, kiedy się zważy, kiedy każdy z nich żył i za rządów jakiego archonta umarł.
 Po śmierci Pejzystratosa utrzymali się przy władzy jego synowie zarządzając państwem w podobny sposób jak ich ojciec. Miał zaś Pejzystratos dwóch synów ze ślubnej małżonki attyckiego pochodzenia, Hippiasza i Hipparchosa, dwóch zaś drugich, zrodzonych z niewiasty, pochodzącej z Argos: Jofona i Hegezystratosa, który miał przydomek Tessalos. Pejzystratos zaślubił był bowiem córkę pewnego męża z Argos, niejakiego Gorgilosa, której było na imię Tymonassa. Była ona w pierwszym związku małżeńskim za niejakim Archinosem z Amprakii, pochodzącym z rodu Kypselidów. Stąd też pochodziły przyjacielskie stosunki Pejzystratosa z Argiwami. Tysiąc mężów z tej ziemi, których przyprowadził Hegezystratos, walczyło w szeregach Pejzystratosa w bitwie pod Pallenidą. Tymonassę miał zaś zaślubić Pejzystratos, jak utrzymują jedni pisarze, w czasie swego pierwszego wygnania, a jak podają znowu drudzy, wtedy, skoro już napowrót władzę był odzyskał.
 XVIII. Z prawa tedy i z mocy urodzenia przypadła w udziale najwyższa władza Hippiaszowi i Hipparchosowi. Hippiasz, starszy, sposobniejszym będąc już z samego swego usposobienia do kierowania sprawami państwa, posiadając oraz dar roztropności i umiarkowania stanął też na czele rządów. Przeciwnie Hipparchos skłonnym był z natury do wesołego używania żywota, lubiał się zajmować sprawami miłosnemi a przytem był wielkim miłośnikiem poezyi. On to też powołał do Aten Anakreona, Symonidesa i innych poetów. Tessalos wreszcie, o wiele młodszy od obu poprzednich braci, okazywał samym sposobem swego życia wielką skłonność do dumy i gwałtownych czynów. To jego nieszczęsne usposobienie było głównym powodem, z którego wyszedł początek nieszczęść całego ich rodu.
Już dawniej upodobał sobie Tessalos pewnego Harmodiosa. Skoro jednakże starania jego o związek przyjacielski z tym młodzieńcem stanowczo przez tegoż odepchnięte zostały, nie mógł on ukryć gniewu i przy