Ta strona została uwierzytelniona.
II.
Światowego poloru
Nie ma proboszcz ni trocha —
Sam mieszczańskie jest dziecko,
Więc mieszczańską brać kocha.
Do siwego staruszka
Każdy przystęp ma łatwy —
On zna dolę — niedolę
Staromiejskiej swej dziatwy.
Na usługi bliźniego
I w dzień gotów i w nocy,
Nie odmówi porady,
Nie odmówi pomocy.
By uniknąć dziękowań,
Wetknie datek za progiem:
„Com chciał mówić?.. Daj pokój!..
Z Bogiem, synu! Idź z Bogiem!”
III.
Ledwie słońce ozłoci
Stare domy i wieże,
Ksiądz odmawia żarliwie
Swe poranne pacierze.
Potem karmi ptaszęta
I rośliny podlewa,
Klei, struże, buduje
Klatki z drutu i z drzewa.
