Pochyliwszy płyty oftalmometru tak, iżby nastąpiło najpierw zdwojenie się obrazów świetlnych w obserwowanem oku, następnie zaś pokrycie się dwu środkowych pochodzących od przedniej powierzchni soczewki, można było śledząc za rozchodzeniem się ich i schodzeniem obserwować każdą zmianę soczewki podczas wytwarzanej inwersyi. Zmiany te okazały się istotnie tak wyraźne i powtarzały się z taką jednostajnością, że można je było notować graficznie w celu przekonania się o synchronizmie ich z inwersyą. Ale obecnie, trzeba było posłużyć się zamiast jednym dwoma sygnałami Depreza, z których pierwszy znaczył na walcu kimografu szybkość inwersyi, notowaną przez osobę obserwującą sześcian Neckera, drugi szybkość pojawiających się zmian świetlnych w oku obserwowanych przez pośrednictwo oftalmometru. Klucze zaś użyte do owego notowania były rtęciowe dla uniknięcia wszelkiego łoskotu mogącego suggestyonować obydwie osoby obserwujące.
Dla utrzymywania uwagi w ciągłem napięciu notowano dwojakie te zmiany, inwersyę z jednej strony, rozchodzenie się świateł z drugiej podczas jednego obrotu walca, to jest przez długość czasu wynoszącą jedną minutę. Następnie, osoba obsługująca przyrząd graficzny Mrey’a przesuwała sygnały na walcu i dawała znak do rozpoczęcia drugiego obrotu wobec czego notowanie obu zmian wykonywano w dalszym ciągu.
Dołączona rycina przekonywa o samym przebiegu doświadczenia:
Krzywa górna (N) wskazuje szybkość inwersyi osoby obserwującej figurę 1. w punkcie zaznaczonym krzyżykiem, krzywa dolna (W) szybkość zmian w obrazach świetlnych soczewki, spostrzeganych za pośrednictwem oftalmometru przez osobę eksperymentującą.
Na 543 reakcyi osiągniętych w ten sposób 343 było zanotowaniem równoczesnem inwersyi przez osobę obserwującą płaski sześcian i zmian świetlnych w oftalmometrze przez eksperymentującego; 132 z tych reakcyi było niepewnych, względnie niezgodnych, 68 zaś nie zanotowa-
