Melissus, Brissus, Parmeni i inni,
Którzy chodzili, nie wiedząc gdzie idą.
Tak też robili Arjusz i Sabeljusz
I owi głupce, którzy względem Pisma
Byli jak miecze, gdy obrazy jego
Jasne i proste krzywili dowolnie.[1] —
Niech tedy ludzie w sądach swych nie będą
Zanadto ufni, jak ten, który ceni
Zboże na polu nim dojrzało jeszcze.
Widziałem bowiem krzew, co zimę całą
Zdawał się niby suchy i ciernisty, —
Później różami czoło swoje zdobił.
Widziałem okręt, co prosto i chyżo
W ciągu żeglugi biegł przez morskie tonie, —
I zginął wkońcu u wnijścia zatoki. —
Niech więc Pan Marcin, ani Jejmość Berta
Nie myślą wcale, widząc że ktoś kradnie,
A drugi niesie kościołom ofiary,
Że w łono sądów bożych już zajrzeli;
Bo tamten powstać, a ten upaść może.[2]“
1. Kto chce mieć choć słabe wyobrażenie o podwójnym wieńcu jasności błogosławionych, który otaczał Poetę i wirował wkoło niego i Beatriczy, niech sobie wyobrazi dwa Wieńce, podobne do wieńca Ariadny, córki Minosa (Konstellacja, wiadoma także pod imieniem Wieńca północnego),
- ↑ Kto nie znając sztuki, czyli nie mając należytego przygotowania i usposobienia, puszcza się na połów prawdy, powraca zwykle gorszym, niż wyruszył; bo zamiast prawdy, błędy same w zdobyczy przynosi. — Mellisus — jeden z mniej znanych filozofów greckich z wyspy Samos; Brissus — również filozof, wspominany i zbijany przez Arystotelesa; Parmenides — filozof grecki, uczeń Xenofona, a nauczyciel Zenona. — Ariusz i Sabelliusz — herezjarchowie: pierwszy z nich potępionym został przez pierwszy Sobór powszechny Nicejski w r. 325 za to że zaprzeczał współistność Syna z Ojcem; drugi — przez Sobór Alexnadryjski w III. w., za błędną naukę o Trójcy Stej. I ci, i inni kaleczyli Pismo Swięte, jakoby mieczami.
- ↑ Ser Martino i monna Berta, imiona bardzo pospolite, jak u nas n. p. Bartek i Kachna, użyte są tu dla oznaczenia w ogólności ludzi pospolitego umysłu.
