Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/213

—   213   —

 — Nie byłeś zatem u mnie, w La Fere?...
 Raul zaczerwienił się.
 Athos popatrzył na niego okiem badawczem i pełnem spokoju.
 — Myliłbyś się, nie wierząc mi, panie, — mówił Raul, — czuję dobrze, iż się zarumieniłem, lecz to pomimowolnie. Pytanie, które raczyłeś mi zadać, jest tego rodzaju, że budzi we mnie tysiączne silne wrażenia. Rumienię się wiec, bo czuje się wzruszonym, a nie dlatego, abym kłamał.
 — Wiem, Raulu, że nie kłamiesz nigdy.
 — Nigdy, panie.
 — Zwłaszcza, że toby źle było z twej strony; chciałem ci więc powiedzieć...
 — Wiem dobrze, panie. Chcesz mnie zapytać, czy nie byłem w Blois?
 — Nieinaczej.
 — Nie byłem tam; nie widziałem nawet osoby, o której chcesz mówić.
 Przy tych słowach głos Raula drżał.
 Athos, wysoki znawca w kwestjach drażliwych, pośpieszył dodać:
 — Raulu, ty mi odpowiadasz z bólem, ty cierpisz?...
 — Ogromnie, panie; zabroniłeś mi jechać do Blois, aby odwiedzieć pannę de La Valliere.
 I na tych słowach młodzian zatrzymał się. Słodkie to imię, tak rozkoszne do wymawiania, rozdzierało mu serce, pieszcząc usta.
 — I dobrze zrobiłem, Raulu — pośpieszył przerwać mu Athos. — Nie jestem okrutnym ani niesprawiedliwym ojcem; szanuję prawdziwą miłość; lecz dla ciebie myślę o przyszłości... o przyszłości wielkiej. Nowe rządy niby jutrzenka zabłysną; młodego, pełnego ducha rycerskiego króla wojna powołuje. Temu zapałowi bohaterskiemu potrzeba szeregu pomocników młodych i wolnych, którzy z zapałem pędzić będą na strzały i padając wołać: Niech żyje król!... zamiast wołać: Żegnaj mi, żono!... Pojmujesz to, Raulu. Jakkolwiek nieludzka wydaje ci się ta mowa, radzę ci jednak w nią wierzyć i odwrócić wzrok