Strona:PL Aleksander Brückner-Psałterze polskie do połowy XVI wieku 54.jpeg

(chrzbiet puł.); 81, 3 sędźcie niedostátecżnemu... pokornego... vsprawiediiwiayćie (stradnemu... sprawcie puł.); 82, 1 vśmierzron (!vkaźnion puł.), brzmieli (poznali!! puł.); malignaverunt consilium myślili złą radę (zgłobili radę puł.); smowę zrządzili (obrząd położyli); 5 zamiast w stanoch stale w przebyccech; obok bydlić, które i zatrzymuje, wybiera i przebywać; zakona dawca, nie zakonanośca puł.; pośrzatłasta puł. — zábicżáły sobie; weźrzała — pátrzáłá! (84, 11 i 12), blizu boiącich sie iego 10. 85, 13 zebránie mocnych (zbór mocarzów puł.). 87, 7 wełny twe (wody); 8 mierżącżkę (żadzenie); prze niedostátek (przed stradzą); w ziemi zápámiętánia 13 (zgubienia); 88, 4 zrządźiłem zakon (ułożył jeśm obrząd, testamentum, sprawiłem testament, Wróbl); ruszanie wełn motum fluctuum (moc wełny Wróbl); przyprawienie (nagotowanie); w dobrowoleństwie (w lubości), szkodzić (zawadzić) itd. itd.
 „Modlitwy Wacława“ i psałterz 1532 r. to jednak nie jedyne zabytki z próbkami psałterza. Jest ich więcej, rękopiśmiennych i drukowanych (przed 1532 r). Do pierwszych należą „Vigilie za umarłe ludzie,“ z początku XVI wieku, których psalmy prof. Nehring w psał. flor. 161—180 przedrukował. Osobliwszego związku między tekstem Wigilii a Krakowskim niema; powtarzają się nieraz całe wiersze, osobliwsze zwroty, ale wspólnego wzoru nie dowodzą; psalmy Wigilij zachowały formę nieco starożytniejszą. Mają jednak taksamo osierdzie jak krak., nie rozsierdzie jak puł. i flor. np. 6, 1 domine ne in furore tuo arguas me neque in ira tua corripias me = panie nie w osierdziu twoiem karzi mie (imperat. na — i wcale częste w krak.) ani w gniewie twym kazni mie krak. — p. w twoym oszyerdzyv nye karz (swarz flor. puł.) myą ani w t. g. k. m. Wigilie; mają bo, zamiast iże krak., zasmucony itp. jak krak. przeciw zamęcony flor. puł.; krak. ma już wyrwi, Wigilie jeszcze wytargni. Można porównać początek n. p. psalmu 22: Wigilie P. Bóg rządzi mię a nic mi niedostanie. na mieśćce pastwy tamo mię postawił; na wodzie potrzeźwienia (refectionis) wychował mię i duszę moję nawrócił; odwiódł mię po ścieżkach sprawiedliwości prze imię swe; bo acz bych chodził śród cienia śmierci, nie będę się bać złości bo ty zemną jesteś itd. — Krak. Pan sprawia (regit) m. i. n. m. n. na miescu p. t. m. p.; n. w. ochłodzenia w. m.; d. n. m.; wywiódł mię na ś. s. dla imienia swego; iże i acz chodziłbych (!!) w pośrodku ciemności s., nie bać się będę (jak w puł.) złości iże t. s. ies — więc: ścieżka, sprawiedliwość itp. to już nabytki powszechne; ale krak. ma smucą, gdzie wigil. smęcą dają itd. Ps. 24, 7 ignorantias meas — niewiadomości moich krak., Wróbl, nieumieństwa mego flor. Wigil. nieumiętstwa mojego puł.; 10 diriget mansuetos sandzycz bandzie śmierne Wigil. błędnie zamiast rzędzić będzie śmierne krak. (zastępujący zwykle śmiernych