W ludzkiej pamięci zgasł.
Ale i wtóry bóg[1]
Zaginął — Zeus go zmógł!
W rozumie poszedł najdalej, kto dziś Zeusa chwali,
Kto czci go z wszystkich sił.
Przezeń nauczon jest człek,
Że mądrość li zdobył świat,
Gdy wie, co znaczy ból.
Zaledwieś do snu, uspokojon, legł,
Już on na serce wspomnieniem ci padł —
Wbrew woli naukę masz!
Lecz łaska boża ma nad nami straż,
Acz srogi jest wieków król.
I starszy floty wódz
Achajskiej zgiął się wnet
Przed siłą wieszczych słów,
Poddał się losom, co chciały go zmóc,
Gdy wiatr przeciwny od Chalcydy[2] szedł.
Z okręty on w Aulis[3] stał,
Bacząc cierpliwie, aże morski wał
Przyjaźny mu będzie znów.
Wichr szalał od Strymonu[4],
Za nim szła zwłoka i głód.
Wróg zwycięskiego plonu,
Tak rozpętawszy się nagle,
W tak dziki wydąwszy się prąd,
Łamał maszty, szarpał żagle,
Walił w okrętu przód;
Krzepki Argiwów lud
Bezczynnie wiądł.
Wówczas natchniony wieszcz,
- ↑ wtóry bóg — Kronos, ojciec Zeusa, przez syna pozbawiony władzy.
- ↑ Chalcyda — miasto na wyspie Eubei.
- ↑ Aulis. — Wojska greckie wyruszyły na wyprawę trojańską z Aulidy w Beocji.
- ↑ od Strymonu. — Strymon, rzeka na półwyspie Bałkańskim; wicher wiał od Strymonu, t. j. od północy, uniemożliwiając w ten sposób wojskom greckim wyruszenie właśnie na północ, t. j. na Troję.
