Dnia 23. sierpnia 1855. roku wyjechałem z Czyty. Wóz parokonny trząsł mną jak na poleskiej drodze, która pnąc się z góry na górę rozwijała przedemną coraz nowe wdzięki. Na górach chwieje się bór sosnowy, który pokrywa i najwyższe szczyty; wąwozy i doliny głęboko wpadły między góry, a w nich prócz zwierząt i niezliczonej liczby owadów niema innych mieszkańców. W kilku miejscach droga spuszcza się na zielone łąki Ingody i koła wozu moczą się w falach bystrej rzeki.
Po dwumilowej podróży przyjechałem do wsi Atamanki, położonej w głębokiej dolinie rzeczki Nikiszichy, którą nazywają też Atamanką. Między Nikiszichą i równo odlegle od niej do Ingody płynącą rzeczką Głuboką, ciągnie się pasmo gór zwane Szamańskiem, będące jedną z tysiąca odnóg Jabłonowych gór. Dość wysokie, dzikie, ponure to pasmo, było zapewno miejscem czarnoksięzkich obrzędów szamanów, od których otrzymało nazwisko. Atamanka składa się z dwóch rzędów chatek i domów; założoną została w 1851. roku, to jest w czasie, w którym Czyta ze wsi została podniesioną
Strona:PL Agaton Giller-Opisanie zabajkalskiej krainy w Syberyi t. 1 081.jpeg
Ta strona została skorygowana.
III.
Atamanka. — Wieczór nad Ingodą. — Żegluga Ingodą. — Brzegi Ingody. — Wieś Aleksandrowsk i kwaterunek żołnierzy. — Trakt onoński. — Wody mineralne w onońskiej prowincyi. — Starszy w komendzie. — Pieśni żołnierskie. — Kajdałowa. — Książęta Gantimury. — Tunguzi Gantimurowscy i ostatni z Sachałtujew. — Mgły, chmury i obłoki. — Charakterystyka kilku z moich towarzyszy żeglugi. — Żmija i rekrut Tatarzyn. — Echo. — Pomoc w żniwach. — Ptaki nad Ingodą i Szyłką. — Rekrut dezerter i manifest łaski. — Śpiewy ptaków. — Ujście Ononu i Ingody. — Brzegi Szyłki. — Przybycie do Nerczyńska.
