Strona:PL Adam Zakrzewski - Historja i stan obecny języka międzynarodowego esperanto.djvu/49

skiego „Esperantisto”, w Sofji, w Bulgarji Miloslav Bogdanov wydawał „Mondlingvisto” przemianowane w 1890 na „Espero”) i 50 broszur i książek. Wśród ostatnich przeważały podręczniki (rosyjski, polski, francuski, niemiecki, angielski, hebrajski, szwedzki, hiszpański, łotewski, rumuński, duński, bułgarski, włoski, czeski, litewski), broszury propagandystyczne (L. Einsteina, H. Phillips’a, A. Demonget, A. Zinoviev’a, Kravcov’a), wreszcie przekłady (A. Grabowskiego, E. de Wahl’a, V. de Majnova, V. Łojki, L. de Beaufront’a) i utwory oryginalne (Grabowskiego, Al. Naumanna, Feza, L. Meiera i in.). Towarzystwa esperantystyczne powstały w Norymberdze, Moskwie, Sofji, Schalke, Monachjum, Upsali, Muromie, Maladze, Freiburgu i Petersburgu.
 Ożywienie działalności przysporzyło też wkrótce nowe szeregi zwolenników, lecz wywołało zarazem wśród nowych adeptów nowe również projekty reform i zmian. Znowu więc dr. Zamenhof, który niczego w życiu się tak nie obawia, jak posądzenia o autorską miłość