Strona:PL Adam Mickiewicz - Poezje (1929).djvu/460

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
27. SŁOWO I CIAŁO.

Słowo stało się ciałem, ażeby na nowo
Ciało twoje, człowieku, powróciło w słowo.

28. CEL STWORZENIA.

Czego szuka stworzenie od wieków tak wiela?
Szuka tylko spoczynku swego stworzyciela.

29. WARUNEK WŁADZY.

Gdybym tyle, jak Chrystus, mógł wziąć bóstwa w siebie,
Zaraz stałbym się władcą na ziemi i niebie.

30. DO RAJU PRZEBOJEM.

Do raju drzwi otwarte — ale rzadki zdoła
Przebić się przez ogniste miecze archanioła.

31. RÓŻNICE.

Czemu jest pierś anielska więcej Bogu droga
Niż pierś muchy? Bo więcej bierze w siebie Boga.

32. WZAJEMNOŚĆ.

Ile się dusza wzruszy, tyle Boga wzruszy;
O ile dusza w Bogu, o tyle Bóg w duszy.

33 JA.

Gdyby szatan na chwilę mógł wyniść sam z siebie,
Toby w tej samej chwili już ujrzał się w niebie.

34. NISKIE DRZWI.

Pomiędzy dzieci boże próżno ten wniść pragnie,
Kto się u drzwi tak nisko, jak dziecię, nie nagnie.

35. OSZUKAŃSTWO.

Wołasz do Boga: Ojcze! — Ojciec wnet przychodzi,
Aż, zamiast dziecka, chłopa dużego znachodzi.

36. DAR NIE BOGIEM.

Kto modli się o dary, złe pacierze mówi:
Bo modli się stworzeniu, nie stworzycielowi.

37. SKĄD WOJNA.

Za co człowiek na bliźnich tak często uderza,
Jak na dzikie zwierzęta? Bo w sobie ma zwierza.