Ta strona została uwierzytelniona.
Tych śpiewnych brzmień, co ja poruszę,
Niepamięć nie pogrzebie;
Lecz, choćbyś dał swą całą duszę,
Nie żądaj nic dla siebie.
Nie żądaj nic od biednej rzeszy,
Zmęczonej życia znojem:
Ty rzucaj blask, co ją pocieszy,
I sercem nakarm swojem.
Idź sobie w grób, nieznany światu,
Bez żądzy sławy próżnéj,
Bez wieńców róż, bez mirtów kwiatu,
Bez bratnich łez jałmużny.
Ziszczenia snów, owoców trudu,
Nie pragnij tu oglądać:
Dałam ci moc nad sercem ludu, —
Nie możesz więcej żądać!
