Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1353

 — Chyba oszalałeś!... — zawołał Joyeuse zrywając się z łóżka.
 — Przeciwnie, mój bracie, jestem mędrszy od wszystkich, bo wiem co czynię.
 — Wszakże miesiąc czekać przyrzekłeś.
 — Niepodobna, mój bracie.
 — Ośm dni.
 — Ani godziny.
 — Ty cierpisz, biedaku.
 — Przeciwnie, już nie cierpię, otóż dlaczego widzę, że na moję chorobę nie ma lekarstwa.
 — Ale mój drogi, ta kobieta nie jest z kamienia, można ją poruszyć i ja to uczynię.
 — Nie dokażesz nic, mój bracie; prócz tego, chociażby ona chciała, ja jej kochać już nie mogę.
 — A! to co innego.
 — Nie inaczej, mój bracie.
 — Gdyby ona chciała, ty teraz nie chcesz?.. to coś dziwnego.
 — Tak, mój bracie, pomiędzy mną a tą kobietą, nic może być nic wspólnego.
 — Co to znaczy?... — zapytał Joyeuse zdziwiony. — Cóż to za kobieta?... powiedz Henryku wszak wiesz, że nigdy nie mieliśmy dla siebie tajemnic.