Strona:PL-Rafał Górski-Bez państwa.pdf/133

i anarchistów. Powstałą w ten sposób pustkę zagospodarowali z powrotem politycy. Jedynie w mieście Rosário, liczącym 900 tys. mieszkańców, udało się doprowadzić w 2003 r. do ustanowienia budżetu partycypacyjnego. Od tej pory czterdzieści zgromadzeń dzielnicowych decyduje o podziale 10% środków budżetowych. To jednak niewiele w porównaniu z oczekiwaniami wyrażanymi przez dziesiątki tysięcy uczestników zgromadzeń w początkach roku 2002.
 W meksykańskim mieście Oaxaca, liczącym 260 tys. mieszkańców, protest przeciwko sfałszowaniu wyborów stanowych i lekceważeniu postulatów strajkujących nauczycieli przerodził się wiosną 2006 r. w otwartą rebelię przeciwko instytucjom rządowym. Uczestnicy protestów ulicznych, strajkujący nauczyciele, członkowie spółdzielni, przedstawiciele organizacji chłopskich, indiańskich i studenckich powołali własne struktury samorządowe pod nazwą APPO (Asamblea Popular de los Pueblos de Oaxaca) i ogłosili się nowym organem rządzącym. Programem Ludowego Zgromadzenia Obywateli Oaxaca stało się tworzenie zdecentralizowanej administracji poza oficjalnymi strukturami władzy, na poziomie poszczególnych ulic, bloków, osiedli i zakładów pracy. Występowano z hasłem: „Żaden przywódca nie rozwiąże naszych problemów”. Działacze APPO wezwali społeczeństwo do ignorowania poleceń gubernatora i rządu. W sierpniu 2006 r. struktury APPO rozrosły się na cały stan, a strajkujący nauczyciele zajęli siłą lokalne rozgłośnie radiowe. Gubernator opuścił swoją siedzibę i zaczął urzędować na lotnisku pod miastem. W końcu października wojsko oraz policja przystąpiły do szturmu i po kilku dniach ogłosiły odbicie miasta z rąk rebeliantów, śmierć poniosło kilkanaście osób, wiele odniosło rany. W listopadzie walki uliczne wybuchły z nową siłą. 2 listopada radio APPO wezwało obywateli miasta do powstania: