Strona:PL-Rafał Górski-Bez państwa.pdf/114

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

powołanej w wyniku rewolty partyzanckiej (1 stycznia 1994) w stanie Chiapas (południowy Meksyk). Obraz indiańskich chłopów z dalekiej prowincji, którzy z bronią w ręku rzucają wyzwanie władzy kapitału i państwa, podziałał na wyobraźnię niezliczonej rzeszy osób piszących manifesty i programy skierowane przeciw neoliberalnej globalizacji. Wyzwolił również serię akcji solidarnościowych na całym świecie. Powstała w ten sposób fala emocji od skrajnie negatywnych („to sieroty po Marksie” lub „to politycznie bezkształtny drobnomieszczański ruch”) po naiwnie apologetyczne. Represje ze strony meksykańskiego rządu i partyzanckie warunki funkcjonowania sprawiają, że niezwykle trudno jest uzyskać rzetelne źródło informacji o Chiapas. Kiedy brak warunków do powstania obiektywnej analizy, pozostaje odwołać się do cytatów z dokumentów i komunikatów indiańskiego ruchu zapatystowskiego oraz wypowiedzi jego uczestników. Zostały one zgromadzone przez Andreę Dilemni[1], piszącą o nowych sposobach uprawiania polityki w opanowanych przez partyzantów okręgach wiejskich Chiapas. I tak, w oświadczeniu autonomicznego municypium „Tierra y Libertad” z dnia 1 maja 1998 r. możemy przeczytać: „Od rządzących państwami i federacjami wymagamy szacunku dla form rządzenia wszystkich narodów. Jeśli mamy autonomiczne gminy i urzędy, to dlatego, że jest to forma rządzenia, którą uważamy za najlepszą”[2]. Wynika z tego, że podstawą i źródłem nowej polityki zapatystów jest sprawowanie rządów autonomicznych we wspólnotach lokalnych. O ich praktyce wypowiadał się m.in. sympatyk ruchu i antropolog Antonio Garcia de Leon:

  1. Zob. A. Dilemni, Zapatismo e municipalismo libertario, „Arcipelago” 1998, nr 2, s. 4–6.
  2. Tamże, s. 5.