uczonego badania i rozprawy, na nieszczęście cudzoziemcowi. Wprawdzie my wówczas niemieliśmy jeszcze czasu rozkopywać mogił pogańskich, kopiąc groty nieprzyjaciołom lub sobie, a przeszłość zapominała się dla żywéj teraźniejszości. Zresztą w sąsiednich Czechach, także piérwsze dzieła, obszerniéj o starożytnościach grobowych i pomnikach nekroceramiki traktujące, ukazały się dopiéro w drugiéj połowie XVIII w. (Tu należą: K. J. von Bienenberg: Alterthümer Böhmens, wydane w Königsgratz, 1779, i tegoż: Historya miasta Königsgratz. Prag. 1780. Najznakomitszém dziełem, obejmującém starożytności Czeskie, jest d-ra Kaliny von Jäthenstein: Böhmens heidnische Opferplätze, Gräber und Altherthümer).
W Szlązku, Miśnii i Łużycach, znajdowane gęsto urny, wcześniéj na siebie uwagę zwróciły i wywołały rozprawy uczone, w początku więcéj na domysłach, niż na znajomości rzeczy oparte. Tu wspomnieć także należy, że inne pominiemy, Słowiańskie starożytności zabytki, zebrane w okolicach Hamburga, dawnych Bohborów, i w r. 1728 przez C. D Rhode opisane, a wydane przez D. J. A. Fabriciusa, i t. d.
Piérwszy, co odkrytą przypadkowie urnę Polską opisał, był Jakób a Mellen Lubeczanin, który całą o niéj wydał rozprawę (Jacobi a Mellen Lubecensis historia Urnae sepulchralis Sarmaticae, Anno CIↃIↃCLXXIX[1], repertae (1679), ad Excel. virum D-r Georgium Wolfgangum Wedetium, Jenae Typ. Samuelis Krebsij Anno CIↃIↃCLXXIX[1]. (1679), in 4-to, 32, pp. i tablic V, z których jedna urnę tę wyobraża).
Mellen pisze, że urna o któréj mowa, piérwsza z Polskich, która zwróciła na siebie uwagę uczonych i wywołała osóbną rozprawę, na swój czas dosyć ciekawą, znalezioną została w Wielkiéj-Polsce w Poznańskiém, niedaleko Smigla, między Poznaniem a Lesznem, w r. 1674. Grobowiec, w którym ją odkryto, należący do wieku przejścia od bronzu do żelaza, oto-
