dujemy go w Keneri, w Dis-Awalara, w Ravana, — zobacz Geschichte der Baukunst von J. A. Romberg und Fr. Steger, Leipzig. 1844).
W równych odstępach, ze ścisłém niemal obliczeniem kroków, wznoszą się na rogu wschodnio-południowym, i południowo-zachodnim, pojedyńcze w postaci piramidalnéj, na kilkaset stóp wysokie kamienne wieżyce, tworzące narożniki téj dziwnéj, warownéj świątyni. Podobne piramidy trafiają się niemal przy każdéj pagodzie Indyjskiéj. Dwie inne tejże postaci skały, nieco nawet wyższe, zajmują w dalszym trochę odstępie róg północno-zachodni. Stoją one obok siebie, a na wierzchu jednéj z nich jest olbrzymia głowa ludzka, z twarzą bardzo dotąd wyraźną, niezdająca się wcale być wypadkowym kształtem kamienia.
Ściana skał od zachodu ma następujące wydrążenia, odznaczone dość wyraźnie na wspomnianéj przez nas Kielisińskiego rycinie. Piérwsza izba długa, foremnie wykuta bez okien, z dwóma kamiennemi przyzbami, ciągnącemi się wzdłuż ścian. Po nadłamanéj ku ich przodowi krawędzi poznać można, że pierwotne nieforemne zgruba wydrążenie, poprzedziło ogładzone wykucie jakie dziś widziemy. Uwagi godna jest dość wysoka nisza nade drzwiami, jakby dla ustawienia posągów zrobiona. Znajdujące się nad nią zakrojenie skały, zdaje się świadczyć o przytykającém niegdyś do niéj pokryciu, celem zabezpieczenia od słoty. Nieco daléj ku środkowi, na spojeniu dwóch skał, jest wydrążenie, ciągnące się przez całą ich wysokość, u wierzchu otwarte, silnie od deszczów wypłókane; po lewéj stronie widać kamienną przyzbę, jak w poprzedzającéj izbie. Następuje izba czworogranna, któréj trzy ściany są w skale wykute, czwarta zaś od wschodu domurowana; kawał z niéj tylko pobielonego muru pozostał. Obok jest jeszcze
