Strona:Niewiadomska Cecylia - Legendy, podania i obrazki historyczne 11 - Wazowie.djvu/90

mu objawia, co innym zakryte — święty męczennik jest.
 — Cała wieś tak zaświadczy.
 — Siedem lat pokutował za nas z dobrej woli: za kogo mógł — to cierpiał, plagi, więzienie, głód; — za kogo mógł — pracował. Nie potrzebował wypoczynku, odetchnienia, modlitwę tylko znał i pracę na tej ziemi.
 — I nędzę.
 — Obcy przybłęda przyszedł tu, nikomu nieznajomy, za parobka w najlichszej chacie stanął, zapłaty żadnej nie chciał, byle nie umrzeć z głodu, byle kąt ciepły między bydlętami — a czego nas nauczył!
 — Uczył los ciężki dźwigać, a nadzieję mieć w sercu, i otuchę, i pokrzepienie.
 — Nie słowami on uczył: kto go na modlitwie widział, ten nauczył się modlić.
 — Za syna mego pod plagi poszedł dobrowolnie.
 — Za mnie połowę pańszczyzny odrobił.
 — Do najcięższej roboty szedł — chciałby za wszystkich dźwigać.
 — Ale my nie doczekamy lepszych czasów.
 — Ani dzieci nasze.
 Nagle chory podniósł się znów na posłaniu, oczy jego płonęły.
 — Bracia — rzekł cichym głosem, ale tak wyraźnie, jakby każdemu wprost do serca mówił — Bóg nie chce was zostawić bez pociechy: znak wam daje swej łaski, abyście wierzyli. Niech wyjdzie kto