najdalej do tyłu, w celu wykonania silnego wymachu; b) wstępnym ruchem ciała, które unosi się na palce, skłania ku przodowi i rozpoczyna padanie, utrzymując ręce w tyle.
Trzecie tempo (patrz rys. 26). W chwili, gdy ciało traci równowagę, wykonywa się: a) wymach rąk, b) odbicie nogami wprzód, odrzucając je nieco do góry, c) ruch głowy do ramion z pchnięciem wdół. (Im wysokość jest większa, tem odrzucenie nóg i pchnięcie głową winno być słabsze — do 7 mtr. wysokości. Ponad 7 mtr. nie stosuje się wcale).
Stosując ten sposób, otrzymuje się znacznej długości skok.
Skoczywszy do wody, ze znacznej wysokości i za silnem odbiciem, ciało przedewszystkiem pruje wodę z wielką szybkością i jeżeli natychmiast nie przystąpi się do wykorzystania tej okoliczności, wówczas ciało pływaka zanurza się w wodzie tak głęboko, jak gdyby skok był wykonany nogami w dół. Pływak natomiast posługujący się tą siłą pędu,