rzono w Boga; znikło wszelkie pojęcie obyczajności i cnoty.
Mendelssohn, przejęty wiarą w nieśmiertelność duszy, ubolewał nad upadkiem moralnym tylu zbłąkanych, a chcąc ich nawrócić na drogę prawdy, opracował w języku niemieckim wedle potrzeby i ducha czasu dzieło greckiego filozofa Platona p. t. „Phädon czyli o nieśmiertelności duszy“, czyniąc rozmaite zmiany i ulepszenia na podstawie nowszych badań i własnych poglądów. Mendelssohn nazywa to dzieło „drogą pośrednią między tłómaczeniem a samodzielną pracą“.
Dzieło to rzeczywiście nawróciło wielu wątpliwych i utrwaliło ich w wierze w nieśmiertelność duszy. „Phädon“ był wtenczas bardzo pilnie czytany we wszystkich kołach tak, że w krótkim czasie doczekał się trzech wydań i przetłómaczono go na wszystkie języki europejskie, nie wyjąwszy nawet hebrejskiego[1]. Każdy przybywający do Berlina odwiedzał przedewszystkiem „żydowskiego Platona“ czyli „Sokratesa XVIII. wieku“, jak go nazywali. Arcyksiąże brunszwicki starał się go pozyskać dla swojego państwa a książe z Lippel-Detmold obchodził się z Mendelssohnem, jak z najserdeczniejszym przyjacielem.
- ↑ Na język polski przełożył to dzieło Jakób Tugendhold w Warszawie.
