O cny rycerzu! nietylko szczęśliwie
Duch twój z wielkimi bohatyry żywie:
I tu, dokąd Bug cichy wody swoje
Niesie do Wisły, dotąd imię twoje
Trwać będzie w ustach ludu rycerskiego.
I rzecze człowiek serca wspaniałego:
„Z lepszym Ojczyzny szczęściem, wieczny Panie,
„Racz mi naznaczyć tak prętkie skonanie”.
Izaż[2] wódz tebański, iż umarł, zgromiwszy
Waleczne Spartany, zda się być szczęśliwszy,
Niż on Aemilius, co przy wojsku zbitym
U Kan żywot zawarł ześciem[3] znamienitym?
Bądź[4] tamten szczęśliwszy, poważniejsza żywie
Sława tego, który z samym nielękliwie
Potkał się nieszczęściem i stałą krwawemu
Pokazał zwycięzcy twarz, kiedy rączemu
Bachmatowi drudzy, nie zbroi, ufają,
A prze bojaźń próżną sławy odbiegają.
Także Rastawica, potok nieszczęśliwy[5],
Pierwej wód pozbędzie, niżli twe, poczciwy
I nietrwożny Strusie, żywota skończenie
U rycerskich ludzi przyjdzie w zapomnienie:
Wolał od strzał zginąć pohańca zdradnego,
- ↑ W pierwodruku brak daty. — Tęż pieśń w tekście, zeszpeconym błędami, podaje Paprocki w „Herbach”.
- ↑
izaż = azaż (opracowane na podstawie Słowniczka).
- ↑ zeście — oczywiście mowa o zejściu ze świata (opracowane na podstawie Słowniczka).
- ↑ bądź — choćby nawet (opracowane na podstawie Słowniczka).
- ↑ nieszczęśliwy — przynoszący nieszczęście, nieszczęsnej pamięci (opracowane na podstawie Słowniczka).
