Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/469

 — A ja naprawdę życzę sobie — powiedział — aby w domu moim panował ład i porządek.
 — Zaraz wszystko będzie — powiedziała Angelika.
 — Ład i porządek. Do ostatniej chwili. I bojaźń boża.
 Angelika i Paweł stali obok siebie i otrzepywali ręce z piasku.
 — Ani słowa — Angelika nadepnęła na nogę Pawła.
 — A żeby was podnieść na duchu — wstał od stołu i skierował się do pokoju — powiem, że pracuję tylko do pierwszego. Koniec. No co, krasnoludki? Zamarły serca?
 Angelika milczała.
 — Nie życzą mnie sobie — mówił przez ramię — nawet przy rąbaniu drzewa. Zawsze w czymś przeszkadzam. Wybaczcie.
 Wszedł do pokoju, lecz nie usiadł, tak jak był, stanął przy oknie.
 — Angeliko! — zawołał.
 Zaraz podeszła.
 — Nie masz paru groszy na piwo?
 — Idź do swego pokoju.
 Popatrzył obojętnie i poszedł.
 Paweł zniknął, Angelika została sama.
 Wiedziała, że przeważyła nieporęczność tych kartofli.
 Należało zagubić kluczyk. Ta myśl była pierwszą, po raz pierwszy bardzo nagła, z równoczesnym przerażeniem, że nie zrobiła tego wcześniej.
 Należało już dokonać kradzieży rewolweru, połączonej z podstępem. Lecz wymagało to chwili skupienia; przypomniała sobie, że mimo wszystko obiecał dziś wstąpić Wereszczyński. Wychodząc powiedział i prosił, że przyjdzie, że zaryzykuje nawet najgorsze i wytłumaczy przed nią wszystko, zdając sobie sprawę, iż „istotnie popełnił niewybaczalne błędy”.
 Postawiła sobie za wróżbę, że jeżeli nie przyjdzie rano, wszystko potoczy się jak zwykle.
 Z rewolwerem było bardzo późno. Paniczna myśl powstała, nim jeszcze Filip wrócił. Panika była tak wielka, że nie chciała jej tykać i rozważać.
 Próbowała sobie teraz przypomnieć przebieg wszystkich depresji poprzednich. Ta była najniższa.
 Pod jakimś pozorem weszła do pokoju Filipa. Kluczyka w zam-