Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/449

zapytała mnie kiedyś w sprawie pana Filipa. Więc postanowiłem jak gdyby zamiast niego wyrazić coś, co aż się prosi o wyrażenie...
 — Pamiętam, zapytałam tak niefortunnie...
 — Pytanie jednak zostało. Pozwoli zatem pani, że ja odpowiem.
 — Pozwolę.
 — Chyba że nie ma pani czasu.
 — Mam, mam.
 Patrzyła na niego. W niepowodzeniach, jakie przedstawił przed chwilą, brzmiała jakaś przechwałka, radość, samooskarżenie, przyjemność sławy atakowanego.
 Walczyła jak ze snem, myślała o głupstwach. Kupiła dwie niewielkie kury, było to za dużo. Myślała, czy nie zapomniała o czymś ważnym na jutro. Należało udawać, że się słucha, i słuchać tak, żeby wiedzieć, o czym mówi. W łazience huczała woda, kąpał się Paweł. Wereszczyński, wyjątkowo dziś uciążliwy — skrzywdzony Wereszczyński — snuł i kładł jej w głowę. Nie przeczytała ani jednego jego wiersza. Strach ją oblatywał, że kiedyś zapyta. Myślała czym by przerwać, odwrócić, wyłączyć go i pożegnać.
 Nadszedł moment, że należało udowodnić swój udział.
 — A może panią nudzi? — uprzedził.
 — Nigdy w życiu.
 — ...Połączę moją „Teorię”, o której kiedyś pani wspomniałem...
 — Tak, tak.
 — Z tym nowym spojrzeniem. Z którego chcę wyciągnąć wnioski.
 — Oczywiście.
 — Tak! — zgodził się: — Nie jest to jednak oczywiste.
 Dlaczego mnie akurat to wszystko w głowę wkłada? — myślała.
 — I tutaj zaświtała mi myśl, jak już wspomniałem... Myśl perfidna...
 Wstał, zaczął spacerować. Zniknął jej z oczu. Znów się pokazał:
 — ...W dziełach współczesnych, które się. mienią poznawczymi, widoczny jest już tylko obcas autora wchodzącego do własnej skorupy. Na obszarach przeznaczonych od dawien dawna do myślenia odbywa się tragiczne polowanie. W którym zdobyczą jest