Strona:Mieczysław Bierzyński - Kancelista.djvu/22

zdaje... — nie dokończył zdania, gdy Janek wpadł do pokoju.
 — Proszę tatki, woźny z listem przyszedł.
 Bartnicki w jednej chwili przysiadł na łóżku.
 — Gdzie? gdzie? — zawołał i schwycił list z rąk żony.
 Jednym rzutem oka objął treść całą. Brzmiała ona widocznie krótko i stanowczo, stanowczej, prędkiej żądając odpowiedzi. To też Bartnicki długo się nie namyślał.
 — Dobrze, dobrze!... proszę powiedzieć, że tam zaraz przyjdę! — rzucił woźnemu i zaczął zbierać się do wstawania.
 — Józiu, nie wstawaj — prosiła żona.
 Pan Józef zaczął się niecierpliwić.
 — Wypiłbyś wprzód śniadanie...
 — Potem, potem!... Gdzie są moje rzeczy?
 Z gorączkowym pośpiechem zaczął się ubierać. Wszystko z rąk mu wypadało, a wszystko, co włożył na siebie, było jakby cudze. Frak mundurowy wisiał na nim, jak na kościotrupie, wychudłe ręce sterczały z wązkich rękawów, nerwowo kurcząc się w pośpiechu; koszula gięła się i rozpadała. Przez miesiąc nie strzyżenia broda, nierówna, strzępiona, podnosiła bladość oblicza, wśród którego świeciły oczy chorobliwym blaskiem. Dzieci, zbite w gromadkę, przypatrywały się trwożnie to ojcu, to matce, która w milczeniu, z zaciśniętemi ustami, krzątała się około śniadania.
 Bartnicki pożegnał się pośpiesznie.
 — A kawa?
 — Prawda!