Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/179

jém łóżku wzruszony, gładził mnie po włosach i mówił:
 — Ty teraz mój druch, tyś mi ocalił Iwanka mojego. Skaż, co ja dla ciebie mam zrobić. Ty będzież porucznikiem, będziesz miał chresty.
 Wstrząsnąłem głową i powiedziałem:
 — Wolności, powrotu do kraju.
 I byłem wolny; jeszcze nie zupełnie wyleczyłem się, a już napierałem się, by mi pozwolono wracać. I wróciłem — i cóż ztąd?
 — Nie mówcie tak panie — odrzekł Antoni. — Kogo Bóg tak szczęśliwie ocalił, ten musi być jeszcze potrzebnym na tym świecie. Kto wie, jakie was jeszcze szczęście czeka. Bóg jest wszechmocny. To mówiąc, wziął w rękę opłatek i podał go żołnierzowi.
 — Życzę wam panie, by wam Bóg ziścił wasze nadzieje.
 — Amen. I ja tobie również.
 Antoni się uśmiechnął smutnie.
 — Moja rodzina już w grobie, tam ja z nią pokładłem moje nadzieje.
 Silne szarpnięcie dzwonka przerwało dalszą rozmowę. Antoni wyszedł — długi czas widać go nie było. Żołnierz chodził po pokoju, potém stanął przy oknie i zapatrzył się w ogród.
 Światła zamigotały przed balkonem — zadzwoniły sanki — psy zaszczekały przy bramie.
 — Co to jest? — spytał żołnierz wchodzącego sługę.
 — Pan mój odjeżdża do Warszawy.
 — Dziś? — teraz?
 — A teraz. Dobry ten nasz pan, ale dziwak wielki. Szczególniéj od jakiegoś czasu zmienił się dziwnie. — Może i nie bez przyczyny, bo nie jest jakoś szczęśliwy w pożyciu małżeńskiém. Ot i cały sekret.