Strona:Michał Bałucki - Trzy szkice powieściowe.djvu/175

nic nie ujrzał; była spokojna, mile uśmiechnięta. To go uspokoiło. Podczas wieczerzy jednak pilnie ich uważał. Pułkownik siedział po jednéj stronie stołu — mąż po drugiéj, a Irreoltema w środku pomiędzy nimi. Naprzeciw Edwarda wisiało duże zwierciadło w ten sposób, że mógł w niém widzieć w całości postacie żony i brata. Zauważył, że pułkownikowi w rękach zabielił się pod stołem przez chwilę jakiś papier, że nieśmiało i powoli wyciągał ten papier w stronę, gdzie siedziała Irreoltema, że dotknął nim jéj atłasowéj sukni. Irreoltema wtedy drgnęła lekko i spojrzała na męża, oczy ich spotkały się.
 — Co tobie jest Edwardzie, zmieniłeś się tak strasznie. —
 W téj chwili pułkownik cofnął rękę z kartką.
 — Co mi jest? Nic, mały atak do głowy.
 — Pójdę przyrządzić ci lekarstwo.
 Wstała pospiesznie unikając jego strasznego spojrzenia; wychodząc rzuciła okiem w lustro i domyśliła się wszystkiego.
 Po jéj odejściu jakiś czas trwało milczenie, przerwał je Konrad, któremu ono ciężyć zaczynało.
 — Dobrą i troskliwą masz żonę — kocha cię.
 — Czy tak sądzisz? — Chciałbym, żeby tak było; bo ja ją tak kocham, że gdyby kiedykolwiek przyszło mi ją utracić, nie przeżyłbym tego.
 — Młodość jéj zapowiada ci, że ją nie prędko stracisz.
 — Ale piękność jéj wznieca obawę moją.
 — Dziwaczne przypuszczenia.
 — Dziwaczne?
 — Dziwaczne i o ile mi się zdaje, niesłuszne.
 — Czy tak myślisz? O przekonaj mnie, zaręcz mi słowem, że niesłuszne.