Strona:Marya Weryho-Nacia na pensyi.pdf/93

 — Jużci, wejdziemy... Czy są schodki, nie pamiętam...
 — Są, dwa i próg trzeci.
 Ociemniały, trzymając się ściany, wszedł do dużej sieni karczemnej, otrząsnął się ze śniegu, potem zdjął czapkę i wchodząc do izby, głośno przemówił:
 — Niech będzie pochwalony!
 — Na wieki wieków! — odpowiedziało kilka głosów.
 Karczma, do której weszli, nie wyglądała zbyt powabnie. Duża izba, z czarną od brudu podłogą, pośrodku stół, dokoła którego siedziało, pijąc piwo, kilku gospodarzy wiejskich, a w kącie za stołem karczmarz, żyd, zajadał kolacyę, którą mu widać żona przed chwilą przyrządziła.
 Mała wisząca lampka rzucała słabe światło na pokój i napełniała go swędem nafty.
 Basia zaprowadziła dziadka do ławki, pomogła mu zdjąć katarynkę z pleców i prędko zaczęła trzeć zmarznięte ręce.
 Przy stole było gwarno. Wieśniacy rozmawiali to o tem, to o owem, o sąsiadach, o dzieciach swoich, zwłaszcza o tem, że zima