Strona:Marya Weryho-Nacia na pensyi.pdf/77

 — Zgadzamy się, zgadzamy!
 — I pokochajmy ją — radzi Natalcia — ona taka smutna!
 — Prawda, dlaczegobyśmy nie mogły jej pokochać? — niech będzie naszą ulubioną nauczycielką.
 — Dobrze, dobrze, dobrze! — krzyknęłyśmy na cały głos — będziemy ją kochały bardzo!
 Poczem wzięłyśmy się z Natalcią pod ręce i pobiegłyśmy na pauzę do sali.
 Piątą lekcyę miałyśmy francuską. Jak zwykle nauczycielka kazała nam tłomaczyć, dyktowała i pytała słówek.
 Wtem wyrywa Manię Dąbrowską, a to biedactwo wyjść z ławki nie może.
 Cóż się okazuje?
 Zosia, siedząc z tyłu, niepostrzeżona sczepiła warkocze obu sąsiadujących dziewczynek, Mani Dąbrowskiej i Toli Zieńkowskiej.
 — Dąbrowska, czemu nie wychodzisz? Czy nie słyszałaś, że cię do tablicy proszę? — pyta surowiej nauczycielka.
 — Kiedy nie mogę, proszę pani — odpo-