Strona:Marya Weryho-Nacia na pensyi.pdf/62

 Jagusia ze strachu tak osłabła, że iść o własnych siłach nie mogła.
 W nocy dostała gorączki i nieprzytomna leżała przez kilka dni. W malignie wołała wciąż o ratunek, żegnała się z matką, sądziła, że już wpadła do wody... że ją ryby gonią, potwory jakieś straszą.
 Cała wioska była zaniepokojona i dowiadywała się o zdrowie dziewczynki.
 Nie było teraz człowieka dorosłego ani dziecka, którzyby o Jagusi nie wiedzieli, a wszyscy podziwiali jej odwagę i dobre serce.
 Dopiero po sześciu tygodniach od czasu owego wypadku Jagusia po raz pierwszy wyszła na ulicę.
 Wielka to była radość dla wszystkich mieszkańców miasteczka.
 Każdy z uciechą witał dziewczynkę, każdy rad był powiedzieć jej łaskawe słowo, na dobre dziecko popatrzeć.
 — Jagusiu — pytają dzieci w szkółce — bardzo się bałaś siedzieć na lodzie?
 — E, co tam!... bałam się tylko trochę...
 — Poszłabyś tam jeszcze?