że to wasza koleżanka, a powtóre dlatego, że ona żałuje swego postępku.
Mnie też trochę żal było Wandy. Więc podeszłam do niej, pocałowałam ją, uspokoiłam, i poszłyśmy na śniadanie do sali.
Zdawałoby się, że to łatwo przeprosić osobę, którą się obraziło, tymczasem jest to bardzo trudno. Namyślałyśmy się przez cały dzień, każda z osobna i wszystkie razem, jakby to uczynić; wreszcie z wielkim mozołem coś uradziłyśmy — i to zapewne nie będzie bardzo mądre.
Oto ułożyłyśmy słowa przeproszenia po polsku i postanowiłyśmy prosić naszej kochanej paniusi, ażeby nam je przetłómaczyła na język francuski, — później każda miała na laurce napisać to bardzo pięknie. To przeproszenie mamy złożyć na stole w czasie lekcyi. Przytem, skoro tylko nauczycielka języka francuskiego zjawi się we drzwiach, wstaniemy natychmiast wszystkie i jednogłośnie wyrecytujemy owe przeprosiny na pamięć.
