Strona:Marya Weryho-Nacia na pensyi.pdf/173

 — Białe listki kwiatka — mówiła dalej nauczycielka — nazywają się płatkami. Przypatrzcie się, jak wyglądają. Ile ich jest?
 — Pięć! — woła jedna. — Pięć!... pięć!.. — powtórzyły inne, bo każda rachowała u siebie.
 — Wszystkie zaś płatki razem tworzą koronę kwiatu.
 — Proszę pani — mówi Zosia — nie każdy kwiatek ma białą koronę i nie zawsze tylko pięć płatków zawiera w sobie.
 — Rzecz jasna, że każdy kwiatek ma inną koronę: żółtą, różową, niebieską i t. d.
 Tu zaczęły dziewczynki jedna przez drugą wyliczać, jakie kwiatki mają żółtą, jakie niebieską, a jakie różową koronę.
 Paniusia taka cierpliwa, słucha każdej dziewczynki, pozwala im mówić długo... Jabym tam dawno wszystkim umilknąć kazała.
 — Teraz poobrywajcie płatki. Co pozostało w kwiatku? — pyta paniusia.
 — Jakieś szpileczki o żółtych łebkach — mówi Mania.
 — To są pręciki...
 — Proszę paniusi, ja porachuję — woła Zosia.