Strona:Marya Weryho-Nacia na pensyi.pdf/165

w czerwonych obłokach, otoczony jasnością przebywał Bóg, Któremu wszyscy oddawali cześć.
 I było tak wesoło dziewczynce, tak dobrze, że ani razu nie pomyślała o ziemi, na której kiedyś przebywała.
 Razu jednego pyta jej się Aniołek:
 — Czy ci nie żal, dzieweczko, dawnego twego życia na ziemi?
 — O, wcale nie!
 — Ani tych pól, ani łąk, ani lasów?
 — Nie, nie żałuję: tu stokroć piękniej.
 — Ani tych dzieci, z któremi się bawiłaś?
 — Po co mam tęsknić do dzieci, kiedy mam tu Aniołki daleko lepsze, milsze i ładniejsze.
 — I tej chatki twojej ci nie żal?
 — Gdzieżbym o chatce myśleć mogła, gdy tu mam urocze niebo.
 — I matuli ci twojej nie żal, która tak często płacze po tobie?
 Zamilkła dziewczynka, przypomniała sobie matkę i pierwszy raz zasmuciła się, a łzy czyste i szczere upadły na ziemię. Padając zaś, zamieniały się w wonne kwiaty konwalii.