Strona:Marya Weryho-Nacia na pensyi.pdf/10

wie babci, że dużo umiem i że więcej uczyć się nie potrzebuję, a wtedy wrócę na wieś“.
 Tymczasem inaczej się stało!...
 Nauczycielka poszła do przełożonej i do babci, porozmawiały jeszcze chwilkę, a potem wróciła i zabrała mnie do drugiego pokoju.
 — Wszystko stracone — pomyślałam sobie — zostanę na pensyi sama, z obcymi ludźmi; babcia wyjedzie na długo...
 Usiadłam na ławce, w głowie mi szumiało, oczy miałam pełne łez, powieki mi drżały — nie wiedziałam sama, co się ze mną dzieje.
 — Jak się nazywasz? — pyta mnie jedna dziewczynka, zbliżając się do miejsca, gdzie usiadłam.
 — Czy zostaniesz w naszej klasie? — zapytuje druga.
 — Usiądź koło mnie — mówi jeszcze inna.
 Ale ja nic nie odpowiadam: w gardle mię coś dławi, rumienię się coraz więcej, wstydzę się sama siebie, chciałabym uciec.
 Wtem gdzieś zadzwoniono.
 W jednej chwili dziewczynki zerwały się